Το
καλοκαίρι του 2018 ξεκίνησα να δουλεύω
ως ταμίας σε ένα μεγάλο σουβλατζίδικο
και μαγειρείο, το οποίο θα αναφέρω σαν Β. , στην πλατεία
Εξαρχείων.
Σε μια πλατεία που ξέρω από παιδί γιατί
μεγάλωσα λίγα στενά πιο κάτω, σε μια
εποχή που δεν είναι για παιδιαρίσματα,
σε μια χώρα με ονοματεπώνυμο ( Ελλάδα
της
Κρίσης
), στην ένατη, αν μετράω καλά, δουλειά
που έχω αλλάξει, βρέθηκα να είμαι ταμίας
και τηλεφωνητής, τις μικρές και τις
μεγάλες ώρες, και παράλληλα καλλιτέχνης τις ελεύθερες.
Ο
κυρίως χώρος του μαγαζιού είναι
μακρόστενος και χωρίζεται στη μέση από
ένα διάδρομο που εξυπηρετεί πελάτες,
σερβιτόρους και διανομείς. Μπάινοντας
από την είσοδο, στη δεξιά πλευρά του
διαδρόμου βρίσκονται οι γύροι, οι
ψησταριές και η βιτρίνα με τα μαγειρευτά,
και στην αριστερή, ξέχωρα, σε ένα στενό
ξύλινο «άμβωνα» στέκει μόνο του το
ταμείο, ενώ πίσω του το μαγαζί συνεχίζεται
με τον πάγκο που ετοιμάζονται οι
παραγγελίες της διανομής. Οι
ταμίες-τηλεφωνητές αποκαλούσαμε
αστειευόμενοι τον «άμβωνα» του ταμείου
«ντεξ» από την αγγλική λέξη Decks,
που
εν προκειμένω περιγράφει
το
μηχάνημα που χρησιμοποιούν οι επαγγελματίες
DJ
για
παίξουν μουσική, γιατί η ξέχωρη και
περίοπτη θέση του ταμείου μας θύμιζε
την περίοπτη θέση που έχουν συνήθως οι
DJ
στα
μεγάλα μαγαζιά.
Από
αυτό το αστείο μεταξύ συναδέλφων
γεννήθηκε ο χαρακτήρας του DJ
σε
σουβλατζίδικο. Ένας χαρακτήρας που έχει
το ίδιο όνομα και καλλιτεχνική ιδιότητα με τον γράφοντα. Κάθε φορά που ο τελευταίος
είχε βάρδια στο ταμείο και όρεξη να
γράψει, o
DJ ανακοίνωνε
στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι θα
παίζει μουσική από τα «ντεξ» του
σουβλατζίδικου και έδραττε την ευκαιρία
να εκφράσει τις σκέψεις του για το
περιβάλλον του μαγαζιού και να σχολιάσει
την καθημερινότητα αφ’υψηλού, μην
παραλείποντας να χαιρετίζει τους
συναδέλφους που είχαν βάρδια μαζί του
και τους φίλους που τον διάβαζαν και
τον «άκουγαν».
Στη
δουλειά αυτή έκατσα ενάμιση περίπου
χρόνου πριν αποχωρήσω ως συνήθως,
οικειοθελώς για να προστατέψω τη δική
μου ψυχική υγεία και την σωματική
ακεραιότητα των γύρω μου, γιατί ως
συνήθως, η αντίληψη μου για τα εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα δεν συμφωνούσε
με αυτήν της εργοδοσίας. Ο DJ
σε
σουβλατζίδικο είχε «παραιτηθεί»
θριαμβευτικά δύο μήνες πριν από εμένα.
Μετά από μια μικρή περίοδο σιωπής και
περισυλλογής, όμως, υπέκυψε στις πιέσεις
του κοινού του και ξεκίνησε να εκπέμπει
ξανά, αυτή τη φορά από τη γκαρσονιέρα
που μοιραζόμαστε στα Κάτω Πατήσια. Πιο
πικραμένος από ποτέ, σε ένα σπίτι πολύ
μικρό για το εγώ του και σε μια περιοχή
πολύ μπανάλ για την περσόνα του, παίζει
μουσική για τον εαυτό του και απευθύνει
τους λόγους του σε όλο τον κόσμο.
Λ.Γ.
Απρίλιος 2020