Έχουμε κώδικα τιμής.

Φίλες και φίλοι καλημέρα από τα ιστορικά ντεξ της Β. Σήμερα, όπως κάθε Κυριακή πρωί, έχω στην παρέα μου την πρωινή δροσιά ,Σύλβια Μ.  

Ο καιρός αρχίζει να παγώνει για να ταιριάξει με τις κρύες καρδιές των ορκισμένων DJ σε σουβλατζίδικο. Κι εσείς θα μπείτε στο μαγαζί αναζητώντας ζεστασιά σαν τα κοτοπουλακια που κάποτε τρέχανε να κουρνιάσουν κάτω από τη φτερούγα της μαμάς κότας και τώρα γυρίζουν στις σούβλες μας με τα κεφάλια τους κομμένα. Η απόσταση από την πόρτα της Β ας μέχρι τα ντεξ είναι γύρω στα δυόμισι μέτρα και μα την Παναγία απορώ πως ορισμένοι φτάνετε μπροστά μου με τόση φόρα. Παιδιά εγώ ξενύχτησα χθες, ήμουν στα μπαρς με το λαό μου. Έχω πιει δυο καφέδες για να σας κάνω τη χάρη να έρθω να παίξω μουσική και να πουλήσω σουβλάκια. Τα νεύρα μου δεν είναι καλά, δεν ήταν ποτέ. Γεννήθηκα θυμωμένος. Όταν μου απευθύνετε το λόγο φροντίστε να είστε ευγενικοί όπως είμαι κι εγώ. Την προστακτική και τα ρε φίλε κρατήστε τα για το κυλικείο του γηπέδου που πάτε να δείτε μπάλα ή για το σουβλατζίδικο της γειτονιάς σας. Εδώ είναι Β. ! Ένα παρακαλώ κι ένα ευχαριστώ, όχι μόνο θα μας φτιάξουν και των δύο τη διάθεση, αλλά θα σας γλυτώσουν από μεγάλο κακό. Όπως, ίσως δεν έχετε προσέξει, εγώ κι η Σύλβια αλλάζουμε τραξ και δίνουμε ρέστα με το δεξί χέρι. Το αριστερό είναι φαινομενικά χαλαρό κάτω από τον πάγκο. Στην πραγματικότητα είναι οπλισμένο σαν τις επιθυμίες μας. Η Σύλβια κρατάει P.O.S . και αν κάτι πάει στραβά θα σας το σκάσει στον κρόταφο. Εγώ κρατάω στυλό και στοχεύω μάτια, αυτί και καρωτίδα.

Δε χαριζόμαστε. Είμαστε DJ σε σουβλατζίδικο, όχι τίποτα λινατσες. Έχουμε κώδικα τιμής. Ακόμα και αν χάσουμε τη μάχη, θα έχουμε απαντήσει στην αγένεια. Θα πέφτουμε και θα νικάμε.
 
Καλημέρα και καλή όρεξη.