Πρέπει δυστυχώς, να πληρώσετε με χρήματα.

Kαλημέρα πολυαγαπημένα φιλαράκια από τα ντεξ της Β. Όπως κάθε Κυριακή πρωί έχω δίπλα μου το ηφαίστειο των Σεπολίων, Σύλβια Μ.

Σήμερα παίζω το τελευταίο σετ για το δύο χιλιάδες δεκαοκτώ με μουσικές που εσείς, η πλέμπα, θα ακούτε το δύο χιλιάδες τριάντα. Γιατί τόσο προχώ είναι τα γούστα μου. Κάνοντας μια μικρή ανασκόπηση της χρονιάς, ως είθισται τέτοιες μέρες, έχω να δηλώσω πως δεν θυμάμαι Χριστό. Χρόνια του πολλά, να τα εκατοστήσει επί τη ευκαιρία. Καθώς φαίνεται η εκφυλη νυχτερινή ζωή στην Αθήνα έχει και το κόστος της. Αλλά το κόστος θα ήταν μεγαλύτερο για τα λαό μου αν δεν στεκόμουν δίπλα του στα μπαρς, σαν ήλιος του μεσονυκτίου, περικυκλωμένος από ετερόφωτα ουράνια σώματα. Περικυκλωμένος από όλους εσάς που δυσκολεύεστε να δέσετε τα κορδόνια σας ενώ συγχρόνως μασάτε τσίχλα γιατί σας πέφτει πολύ. Τι να κάνω που με έχετε για δεκανίκι και αλαλάζετε, Δάσκαλε δείξε μας το δρόμο! Τόσο απροσάρμωστοι είστε που δυσκολεύεστε και να βγάλετε τα χρήματα από το πορτοφόλι σας ενώ δίνεται παραγγελία προφορικά. Εντάξει, δεν έχω την απαίτηση να είστε σαν εμένα που παίρνω παραγγελίες, μιξάρω τραξ, δίνω ρέστα και σηκώνω τηλέφωνα με το ένα χέρι, είμαι σε στάση αυτοάμυνας με το άλλο οπλισμένο κάτω από τα ντεξ και παράλληλα μέσα στο μυαλό μου παίζω σκάκι με τον εαυτό μου και κερδίζω. Σας ζητάω απλά να μην σπαταλάτε τον πολύτιμο χρόνο μου.

Σε περίπτωση που δεν το έχει συμπεράνει από τη μελαγχολία που σας πιάνει τις Δευτέρες ο καπιταλισμός δεν έχει πέσει ακόμα. Μην μπερδευέστε επειδή η Β. είναι στα Εξάρχεια ρε χιπστεράδες, καπιταλισμό βιώνουμε κι εδώ. Άρα για να φάτε πρέπει δυστυχώς, να πληρώσετε με χρήματα. Χρήματα τα οποία θα ήταν πολύ εύκολο να έχετε ήδη στο χέρι σας όταν ξεκινάτε να μου μιλάτε παρά να ολοκληρώνετε την παραγγελία και μετά να κάνετε δέκα ώρες να βγάλετε τα φράγκα από την τσέπη σας αναγκάζοντας με να σας κοιτάω αμήχανα σα να μου έχετε ρίξει, μόλις, χυλόπιτα σε μπαρ ενώ εγώ δεν έχω τελειώσει το ποτό μου. Τα φράγκα στο χέρι μη σας πάρει ο διάολος! Ευρώ θα σας ζητήσω, δεν χρειάζεται να διαλέξετε ανάμεσα σε γιεν και δολάρια, που αμφιβάλλω αν έχουν μπει ποτέ στο νεκροταφείο προφυλακτικών που αποκαλείτε πορτοφόλι γιατί το πιο μακρυνό ταξίδι της ζωής σας ήταν μέχρι τα Σούρμενα. Όχι τίποτα άλλο αλλά πίσω απο εσάς περιμένουν άλλοι πεινασμένοι, σαν εσάς, που με κοιτάνε στα μάτια όπως η Michelle Pfeiffer τον Al Pacino γιατί τα μάτια, τσίκος, δε λένε ποτέ ψέματα. Ειδικά τα μάτια των πεινασμένων. 

Όσο πιο γρήγορα μας τα σκάσετε τόσο πιο γρήγορα θα γεμίσει η κοιλίτσα σας. Σας περιμένουμε.