H πρωτεύουσα της ματαίωσης που λέγεται Αθήνα.

Καλημέρα φιλαράκια από τα ντεξ της αγαπημένης μας Β. Σήμερα, όπως κάθε Κυριακή πρωί, έχω δίπλα μου τη θεραπεία στην ανία, Σύλβια Μ.

Δε θα σας πω ψέματα, δεν ξύπνησα καλά. Δεν ξέρω αν φταίει το διήμερο σερί συναυλιών, μπαρς και γενικότερου ντιριντάχτα σε πανκ ρυθμούς ή αν καταρρακώθηκα επειδή ξύπνησα στην πρωτεύουσα της ματαίωσης που λέγεται Αθήνα. Σας κάνω λοιπόν θερμή παράκληση για μια ακόμη φορά να διατηρήσουμε ένα μίνιμουμ στάνταρ ευγενείας στην επικοινωνία μας ειδεμή θα χάσω την ψυχραιμία μου, θα πράξω αναλόγως και πιθανότατα θα χάσω τη δουλειά μου. Πράγμα το οποίο δεν θα ήθελα γιατί έχω ένα παιδί να θρέψω.

Μιλάω, φυσικά, για το παιδί που κρύβω μέσα μου. Αυτό που δεν πρόλαβε να παίξει όσο ήθελε όταν ήταν μικρό και με κρατάει ξύπνιο τις νύχτες απ' όταν έφυγα από το σπίτι μου, πριν πολλούς χειμώνες. Φοράει σκουλαρίκια στα αυτιά και στη μύτη γιατί θέλει να είναι Απόκριες κάθε μέρα, χρωματίζει με μαύρους μαρκαδόρους έξω από τα περιγράμματα, κάνει τραμπάλα στα σκαμπό των μπαρ, σκοντάφτει στο σκοινάκι και πέφτει με τα μούτρα στο σκονάκι, κάνει γύρω γύρω όλοι με το τσιγάρο, παρέα με τα τσακάλια στην Κωλέττη, παίζει κυνηγητό τις μικρές ώρες με μια μαυρομάλλα αιθέρια ύπαρξη και κερδίζει. Κερδίζει πάντα. Επειδή όμως είχα την ατυχία να γεννηθω στη χώρα του Ποτέ-Ποτέ δεν θα βγάλεις φράγκα από την Τέχνη σου τη χρειάζομαι τη δουλειά. Αν μου έρθει κανείς πάλι με υφάκι στα ντεξ Κυριακή πρωί να μου ζητήσει μάσα θα φάει το στυλό στο μάτι και θα μου δείξουν το δρόμο για το λογιστήριο. Γι'αυτό καλό θα ήταν να μιλάτε όμορφα. Ξαναλέω, δεν χρειάζεται να έχετε τελειώσει το Χόγκουαρτς για να ξέρετε τις μαγικές λέξεις παρακαλώ κι ευχαριστώ. Και μια καλημέρα δεν βλάπτει. Πείτε τη κι ας πέσει κάτω. Κάτω έχω πέσει κι εγώ ουκ ολίγες φορές. Αλλά βάζω μπρος τα δυο μου χέρια και σηκώνομαι να έρθω να παίξω μουσική στο σουβλατζίδικο. 
 

Πολλές καλημέρες λοιπόν. Σας περιμένουμε.