Είθε ο Θεός να λυπηθεί την ψυχή σας.

Καλημέρα αγαπημένα φιλαράκια από τα καυτά ντεξ της Β. Σήμερα, όπως κάθε Κυριακή πρωί, έχω στη συντροφιά μου το κορίτσι λάστιχο, Σύλβια Μ.

Κυριακή, μέρα του Θεού, και στο δρόμο τη δουλειά -Τι δουλειά λέω; Ευλογία είναι η Β. μας!- πέρασα από τον Άγιο Διονύσιο στη Σκουφά να τρομάξω τους πιστούς που έβγαιναν περιχαρείς με το αντίδωρο στο χέρι. Είθε ο Θεός να λυπηθεί την ψυχή σας, τους φώναξα, γιατί εγώ δεν θα το κάνω! Δεν είναι δική μου ατάκα. Τη λέει ο δάσκαλος μου, ο Κώστας, ο άρχοντας των τηλεφώνων, όταν μπαίνει στο μαγαζί και δεν είναι ικανοποιημένος από το επίπεδο του προσωπικού και των πελατών συνάμα. Γι'αυτό να εισέρχεσθε στο κατάστημα ευπρεπώς ενδεδυμένοι! Καπάκι συνέχισα να κατηφορίζω προς Εξάρχεια περνώντας μπροστά από το Φίλιον όπου κοίταξα στα μάτια τους θαμώνες έναν έναν με ύφος δέκα καρδιναλίων. Μπορεί αυτοί να είναι αστοί, εγώ όμως έχω την τιμή να λειτουργώ τον καθεδρικό των Εξαρχείων. Πλέμπα είναι κι αυτοί. Πλεμπα φιασιδωμένη. Τα σκατά όσο ζάχαρη και να τους βάλεις λουκούμια δεν γίνονται, λέει ο σοφός λαός σας.

Και μιας και λέμε για ζάχαρη στο ψυγείο της Β. θα βρείτε πλέον και ολόφρεσκα γλυκά! Προχώ μουσικές, όμορφες παρουσίες (για εμένα λέω), λαχταριστός γύρος και τώρα και γλυκά, ρε μαλακες! Τι άλλο θέλετε; Σε λίγο θα μπαίνετε για σουβλάκι και θα φεύγετε με διδακτορικό από το μαγαζί. Έχω καρυδόπιτα, πορτοκαλόπιτα, μπακλαβά και κόκ. Τα μεγάλα, όχι τα κοκακια. Κοκάκια φωνάζουν οι Djs και οι μπάρμαν ο εις τον άλλον στα μαγαζιά της διασκέδασης. Εδώ δεν κάνουμε τέτοια, εν ώρα υπηρεσίας. Τα κάνουμε τα βράδια, μετά τη βάρδια, που θρηνούμε το πτώμα ενός ασηκωτου θλιβερού γυρισμού.

Που θα πάει όμως, θα ξαναφύγουμε ένα βράδυ. Δεν έχει σημασία ποιο βράδυ.Μέχρι τότε σας περιμένουμε... μάλλον.