Στο τσιγάρο θα τα χαλάσουμε;

Αγαπημένα φιλαράκια καλησπέρα από τα ντεξ της Β. Σήμερα όπως κάθε Τρίτη βράδυ έχω δίπλα μου το απολωλός πρόβατο Νίκο Σ.
‌

Το καλοκαίρι μπαίνει μερακλήδικα από την πίσω πόρτα όπως θα διαπιστώσατε καθώς σφίγγουν αηδιαστικά οι ζέστες. Ευτυχώς για εμάς η όρεξη σας για ζουμερο γύρο (χοιρινό και κοτόπουλο) παραμένει ακόρεστη παρόλο που η θερμοκρασία ανεβαίνει και επιμένετε να τρώτε τζατζίκια ενώ ξέρετε ότι θα ιδρωκοπάτε στα μέσα μαζικής μεταφοράς κάνοντας την ήδη αφόρητη περιφορά των προλέτ χαμένων κορμιών μας ακόμα πιο δύσκολη. Το μόνο που με χαροποιεί , περά από την ταμειακή που γέμιζει ζεστά φράγκα στα ντεξ, είναι πως μαζί με τους Αθηναίους θα σας μυρίζουν και οι τουρίστες, αυτή η πλέμπα εισαγωγής που εξαπλώνεται σαν τη βουβωνική πανώλη και κάνει το πτώμα της πόλης μας να πρήζεται πέραν αναγνώρισης. Δε λέω έχουν κι αυτοί τα δίκια τους γιατί ζούνε σε θλιβερές χώρες του βορρά χωρίς ήλιο , θάλασσα, σουβλάκια, παλιό ΠΑΣΟΚ και χριστοπαναγίες και έρχονται να θαυμάσουν τα απομεινάρια του πολιτισμού των ανθρώπων που κατοικούσαν κάποτε εδώ πριν μεταμορφωθούν σε ταξιτζήδες που σε ρωτάνε αν σε πειράζει να ανάψουν τσιγάρο με το που θα μπείς στο αμάξι τους, λες και μόλις τελειώσατε να κάνετε σεξ και τώρα θα καπνίσουν γυμνοί δίπλα σου στο κρεββάτι αναλογιζόμενοι όλες τις εφήμερες αγάπες που πέρασαν από τη ζωή τους.
‌

Αυτά τα τσιγάρα του εκάστοτε ταρίφα είναι, στο εθισμένο σε νοητικές παρεκκλίσεις μυαλό μου, συμβολικά της πραγματικότητας του να ζει κανείς στην γενέτειρα της δημοκρατίας και του φραπέ. Ανάψτε τσιγάρο κύριε. Μας γαμήσατε που μας γαμήσατε, στο τσιγάρο θα τα χαλάσουμε; Ποιοι μας γάμησαν ρωτάτε; Όλοι. Σφουγγοκωλάριοι όλων των χρωμάτων που αναρωτιούνται γιατί κοιμάται η νεολαία και πότε θα γίνει ο μεγάλος του έθνους ξεσηκωμός, χρυσοστολισμένοι ρασοφόροι μάγοι που καρπώνονται την υπεραξία της δεισιδαιμονίας αμόρφωτων απογόνων της δουλοπαροικίας, έφηβα ντουβάρια που σφυράνε σε κοπέλες στο δρόμο γιατί ο πατέρας τους είναι ο άντρας ο σωστός ο πρόστυχος που χτυπάει το χέρι στο τραπέζι αν χρειαστεί και τα έχει μάθει να μαλάζουν τα παπάρια τους δημοσίως την ώρα που μιλάνε με σπασμένα νοήματα σε ένα ιερό τελετουργικό επίδειξης ισχύος απέναντι σε κορίτσια που αύριο μεθαύριο δεν θα αναγκαστούν, όπως αυτοί, να ντυθούν το χακί και να φυλάξουν τα σύνορα της χώρας οπλισμένοι με το γλυκό πουλί της νιότης τους στο χέρι αλλά θα μείνουν πίσω να ακούνε καψουροτράγουδα, να πλένουν πιάτα και να ονειρεύονται νυφικά ως οφείλουν, αφεντικά αφέντες αυθεντίες στο να τουμπάρουν την πραγματικότητα και αντί να δίνουν τα κεκτημένα και αυτονόητα καταλήγουν να απαιτούν ευγνωμοσύνη που έχουμε και μια δουλίτσα κτλ κτλ κτλ 

Ποιοι είμαστε εμείς, οι γαμημένοι, ρωτάτε; Είμαστε αυτοί και αυτές που έχουν τουλάχιστον ένα βιβλίο γραμμένο από ανθρώπινο χέρι στη βιβλιοθήκη τους, τουλάχιστον ένα δημοτικό τραγούδι στο μνημονικό τους, τουλάχιστον μία ερωτική απογοήτευση στο ιστορικό τους, τουλάχιστον ένα ένσημο κερδισμένο στην άκρη της νύχτας και τουλάχιστον μια νύχτα κερδισμένη στη ακροθαλασσιά παρέα με φίλους κάτω από ένα αστέρι, κατά προτίμηση κόκκινο. Και επειδή στο δικό μου αξιακο κώδικα το γαμήσι δεν είναι τιμωρία αλλά ευχαρίστηση δηλώνω ευθαρσώς πως είμαι ένας γαμημένος και μάλιστα καλογαμημένος, καλοκρέββατος, καλόπιστος, καλόψυχος και κατ'ανάγκη κακός, κάκιστος θα έλεγα, στον τέτοιο κόσμο που ο Χριστός δε βρήκε παρά μόνο ξύδι να πιεί, διψασμένος πάνω στο σταυρό του, ο Διογένης δε βρήκε ούτε έναν άνθρωπο πριν σβήσει το φανάρι του και ο Rocky Erickson δε βρήκε ησυχία από τους δαίμονες που κατοικούσαν στο κεφάλι του παρά μόνο στον τάφο.
‌

Ανάψτε λοιπόν το τσιγάρο σας κύριε ταξιτζή. Τι μας έμεινε άλλωστε; Ένα τσιγαράκι, μια μπύρα με τα τσακάλια στα μπαρς, δύο πράσινα μάτια και μια ζεστή αγκαλιά καταφύγιο μέσα στο ζοφο νυχτιας ενώ ξωπίσω μας πυργώνονται φριχτά, πυχτά σκοτάδια όπως είπε ο μεγάλος ποιητής Ομάρ Καγιάμ. Τσιγαράκι σαν αυτό που ξεκλέβουν στη βάρδια τους οι ψηστες Ιγκόρ και Βανι, οι τελευταίοι ήρωες που στέκονται όρθιοι σε αυτή την ριμαγμένη πόλη. Κι εγώ, όταν με το καλό σχολάσω, θα κάνω την απόσταση Εξάρχεια Πατήσια ένα τσιγάρο δρόμο και δε θα κοιτάξω πίσω μου ούτε στιγμή. Θα αφήσω τα Σόδομα και τα Γόμορρα στο έλεος του Θεού σας και θα τρέξω σπίτι, στην αγκαλιά του Κυρίου και Σωτήρα μου Εωσφόρου. Δεν είμαι μαλάκας να γίνω στήλη άλατος.

Είμαι μεροκαματιάρης άνθρωπος, DJ σε σουβλατζίδικο και στον ελεύθερο χρόνο μου, μεγάλος καλλιτέχνης. ‌Θα είμαστε εδώ μέχρι τις δύο με υπαρξιακές ανησυχίες και τραγανές αλάδωτες πίτες. Σας περιμένουμε!