Ο λόγος που με θλίβει τo καλοκαίρι.

Αγαπημένα φιλαράκια καλησπέρα από τα καυτά, κυριολεκτικά καυτά, ντεξ της Β. Στο πλάι μου απόψε έχω την υποδυόμενη Αφροδίτη Σύλβια Μ.

Αποστέλλω θερμούς χαιρετισμούς στους φίλους που διαβάζουν από κάποιο νησί με την εξίσου θερμή παράκληση να μην με ενημερώνουν για τις διακοπές τους από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιατί, συνοπτικά, θα σας πω πως έχω ξαναδεί ηλιοβασίλεμα κι ένα κινητό δε σας κάνει φωτογράφους του πρακτορείου Magnum. Δεν μου λείπετε καθόλου και σε δύο βδομάδες οι θέσεις σας στις γαλέρες σας θα σας βρουν πάλι εκεί να τραβάτε κουπί για να βγει επιτέλους η χώρα από την κρίση. Κρατήστε λοιπόν τις καλοκαιρινές εμπειρίες σας (και τα αφροδίσια που θα κολλήσετε, αν είστε μερακλήδες) για τον εαυτό σας και μην τις ευτελίζετε βγάζοντας τες σε κοινή θέα για να τις κρίνουν οι όμοιοι σας σαν νεαρά κορίτσια σε καλλιστεία του ΑΝΤ1. Όποιος πει πως χαίρεται πολύ για εσάς σας λέει σίγουρα ψέματα.
 

Έφυγα κι εγώ τρεις ολόκληρες μέρες από το βόθρο Ολυμπιακών διαστάσεων στον οποίο κολυμπάμε παρέα αλλά είχα την ευθιξία να μην σας το διαφημίσω γιατί, μεταξύ μας, στ'αρχιδια σας τι κάνω όταν δεν είμαστε μαζί κι εμένα στη μουνάρα μου που δεν ήσασταν εκεί να καμαρώσετε τα μακροβούτια μου και τα γυμνα μπούτια μου που, παρά τη φρικτή ζέστη, καλύπτω με μακρύ παντελόνι όταν είμαι στα ντεξ γιατί το κατάστημα είναι υγειονομικού ενδιαφέροντος και υπάρχει dress code. Κι ενώ φεύγοντας είχα τη χαρά τη χαρά να επισκεφθώ το όγδοο θαύμα του αρχαίου κόσμου που ονομάζεται σταθμός υπεραστικών λεωφορείων στον Κηφισό, στην επιστροφή με λυπήθηκαν οι φίλοι που δεν έχω μαντήλι να κλάψω και με φόρτωσαν σε ένα αμάξι. Όπως ήταν αναμενόμενο μαζί με εμάς είχε φύγει και όλη η πλεμπα οπότε κολλήσαμε στην κίνηση εισερχόμενοι στην πόλη των Αθηνών. Μας τιμώρησε ο καλός Θεός που εξασκήσαμε το αναφαίρετο δικαιώμα μας στην τεμπελιά και μας καταδίκασε, μαζί με χιλιάδες άλλα αμάξια, να ακολουθήσουμε την αργή νεκρική πομπή προς την κηδεία του συλλογικού φαντασιακού μας για το τι σημαίνει καλοκαίρι που λάμβανε χώρα στο κέντρο της πόλης. Ευτυχώς ο οδηγός είχε καλό μουσικό γούστο και επέτρεπε το τραγούδι εντός του οχήματος που ήταν εξοπλισμένο και με κλιματισμό.
 

Εγώ φυσικά δεν έχω αμάξι. Άλλος ένας λόγος που με θλίβει τι καλοκαίρι. Τόσες άδειες θέσεις για παρκάρισμα κι εγώ πηγαινοέρχομαι με τα πόδια, με ένα ζευγάρι άσπρα αθλητικά που γίνανε γκρι γιατί τις προάλλες τα φόρεσα και πήγα κάπου που φωνάζαμε «Παίχτε πανκ!» κι αυτοί παίζανε πανκ κι εμείς χορεύαμε πανκ. Θα αγόραζα καινούρια αλλά μαζεύω φράγκα για τη μεγάλη απόδραση από τη χώρα, για να ησυχάσω εγώ από εσάς κι εσείς από εμένα οριστικά και να αγαπιόμαστε από απόσταση γιατί αυτή η σχέση δε βγάζει πουθενά και ήρθε η ώρα να χωρίσουμε. Αυτός είναι και ο λόγος που έκατσα καλοκαιριάτικα στην Αθήνα να παίζω μουσική και να πουλάω σουβλάκια ενώ εσείς πουλάτε μούρη και αγοράζετε εναλλακτισμό σε πανηγύρια στα νησιά του Αιγαίου. Έχει μπει ο Αύγουστος και ξέρω πως στην πόλη θα μείνουμε οι γέροι, οι φτωχοί, οι εργασιομανείς γιαπιδες, οι ήρωες της ψησταριάς Ικγορ και Βάνι κι εγώ, το κορίτσι που αγαπώ και ένας γάτος που με αντιπαθεί αλλά θα επιμένω να τον ταΐζω γιατί μου τον εμπιστεύθηκαν οι γονείς του για όσο θα λείπουν και η ζωή του κρέμεται από πάνω μου. Η δική μου ζωή κρέμεται από μια κλωστή καθώς, ακροβατώντας ανάμεσα στην οργή για το ότι ο κόσμος είναι άδικος και την κατάθλιψη για το ότι στα τριάντα πέντε μου θα έπρεπε να τι έχω πάρει απόφαση, θα μείνω εδώ περιμένοντας να βρέξει.
 

Εσείς, φίλες και φίλοι του καλού φαγητού, μην περιμένετε καθόλου. Ελάτε τώρα από τη Βεργίνα να φάτε ζουμερο γύρο (χοιρινό και κοτόπουλο) από τα χεράκια του Ιγκόρ και να ακούσετε μουσικαρες. Σας περιμένουμε.