Σήμερα φτιάχνω μελιτζάνες κοκκινιστές.

Καλησπέρα αγαπημένα φιλαράκια.
 

Ξέρω ότι δεν περιμένατε να το ξανακούσετε αυτό αλλά να που γίνονται και στις μέρες μας θαύματα. Χριστουγεννιάτικα θαύματα. Γιορτάζω τα γενέθλια του αγαπημένου μου φανταστικού ήρωα και ήθελα να πάψω να σας κάνω μούτρα και να γιορτάσουμε μαζί. Το αντίθετο της αγάπης είναι η αδιαφορία λένε κι εγώ που αγαπώ να σας μισώ αποφάσισα να σπάσω τη σιγή ασυρμάτου, έχοντας πάντα κατά νου πως έχουμε πόλεμο, δεν το γελάω μωρό μου και να σας γράψω.
Έχω αυτοεξοριστεί σε μια γκαρσονιέρα στα Κάτω Πατήσια γιατί έκλεψε τη φωτιά μου η σάπια κοινωνία και τώρα τη ζητάω πίσω. Ο αετός που μου κατέτρωγε τα σωθικά έχει πεθάνει εδώ και καιρό από τη χολή που στάζω και έμεινα να τρώγομαι μόνος μου. Σπάω, λοιπόν, τα δεσμά της σιωπής μου, θα κάνω φίλο τη βία και εχθρό το κράτος και σαν λανθάνον Προμηθέας παύω να τιμωρούμαι και επιστρέφω να τιμωρήσω τα κακώς κείμενα γράφοντας κείμενα από την ασφάλεια του σπιτιού μου γιατί είμαι λίγο ελαφρύς και ο Καύκασος μου πέφτει μακριά.
 

Κάποτε ήμουν DJ σε σουβλατζίδικο, τώρα είμαι καλλιτέχνης πλήρους απασχόλησης, το οποίο στα νέα Ελληνικά της κρίσης σημαίνει άνεργος. Το καλό είναι ότι τώρα έχω περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου. Μπορώ να πηγαίνω λαϊκή και μετά να μαγειρεύω ακούγοντας μουσικάρες. Η πόρτα μου θα είναι ανοικτή για όποιον του έχουν λείψει τα σετ μου και κερνάω κι ένα πιάτο φαγητό γιατί είμαι και κιμπάρης.
 

Σήμερα φτιάχνω μελιτζάνες κοκκινιστές γιατί τις ορέχτηκα και σαν τρεντ σέτερ ξέρω ότι το μελιτζανί θα φορεθεί πολύ. Μελιτζανι ή ο,τι χρώμα φοράνε, τέλος πάντων, στη μπουζού τη σήμερον ημέρα. Αν δεν είστε παιδιά μεγαλώσανε κανονικά ετοιμαστείτε να το φορέσετε. Ειδικά αν έχετε κάνει το λάθος να μπουκάρετε σε κανένα ετοιμόρροπο χρέπι που το είχαν αφήσει να σαπίζει άδειο, κάνατε έξωση στα ποντίκια και τη μούχλα, το ανακαινίσατε με τα δύο νεγρικα χέρια σας, όπως έγραφε ο Μπόρις Βιάν, βάλατε ένα κεραμύδι πάνω από το κεφάλι σας και το ανοίξατε και σε κόσμο που είχε ανάγκη. Δηλαδή η πλέμπα που πληρώνει ενοίκιο ή εμείς της μεσεας τάξης που κληρονομησαμε διαμερισματαρες γιατί τις καλές πρασινηλιόλουστες εποχές οι γονείς μας άδραξαν την ευκαιρία και τώρα αυτοί πληρώνουν τον ΕΝΦΙΑ και εμείς πληρώνουμε το βαρύ τίμημα να κάνουμε τις κότες στα οικογενειακά τραπέζια μαλάκες είμαστε; Εγώ αυτές τις γιορτάρες μέρες έχω πάει ήδη σε τρία και δεν έχω βγάλει άχνα, μόνο έτρωγα. Γέμισα και τάπερ και θα έβαζα και στις τσέπες αν χρειαζόταν για να μην ξαναπάω λαϊκή την επόμενη εβδομάδα και να ζήσω από τα έτοιμα σαν πραγματικός καλλιτέχνης.
 

Μου αρέσει η λαϊκή γιατί έρχομαι κοντά με τον απλό κόσμο που δεν έχει αποφοιτήσει από μια Καλών Τεχνών όπως εγώ αλλά έχω περάσει τόσο καιρό στην απομόνωση που δυσκολεύομαι με τις κοινωνικές συναναστροφές. Την τελευταία φορά στον πάγκο με τα χόρτα και τα μυρωδικά μου είπαν ευγενικά ότι έχει πενήντα λεπτά το μάτσο κι εγώ φώναξα αυθόρμητα και κατά παράβαση της λαϊκής εντολής, «Μάτσοι! Μυρώνια! Δολοφόνοι!» και έγινα ρεζίλι. Φτάνοντας στον επόμενο πάγκο μου είχε ανέβει το Αίμα στο κεφάλι. Έκανα να ρωτήσω την Τιμή για μια εξάδα, για να μην τα πληρώσω Χρυσά τα Αυγά αλλά πρόλαβα να φιλτράρω τις σκέψεις μου και να μην επιτεθώ λεκτικά στον αυγουλά που ουδεμία σχέση έχει, ο καημένος, με το αυγό του φιδιού. Αντ' αυτού αγόρασα μια εξάδα να μου πετάω στα μούτρα και πήγα σπίτι αφού πρώτα αγόρασα και λωτούς που είναι η εποχή τους. Τους τρώω δύο δύο μπας και ξεχάσω τον παλιό καλό καιρό που ήμουν νεαρούλης και πίστευα ότι θα κατακτήσω τον κόσμο και ήρθαν τελικά όλα τούμπα και τώρα στα τριάντα πέντε έχω κατακτήσει το κουραδόκαστρο και εκπέμπω από τη γκαρσονιέρα μου στα Πατήσια. Ακούει κανείς ρε ή τζάμπα μιλάω; Μιλάω όμως πολύ και θα μου καεί το φαγητό οπότε σας αφήνω.
 

Έρχεται παραμονή Πρωτοχρονιάς. Η κατάθλιψη παραμονεύει στους διαδρόμους της πολυκατοικίας, το κράτος κάνει ποδαρικά σε σπίτια, η ελπίδα δεν ήρθε ποτέ. Εσείς να περάσετε όμορφα. Εγώ θα κάτσω σπίτι να μαγειρέψω, να ακούσω μουσική, να φάω και κατόπιν να κοιμηθώ. Σαν μεγάλος καλλιτέχνης. Σε μια γκαρσονιέρα. Στα Κάτω γαμημένα Πατήσια. Καλές Γιορτές!