Ο Θεός ήθελε τη γυναίκα του παρθένα.

Καλημέρα αγαπημένα φιλαράκια από τα όμορφα Κάτω Πατήσια.
 

Μόλις γύρισα από τη λαϊκή της λεωφόρου Ιόνιας, δίπλα στις ρομαντικές ράγες του ηλεκτρικού που κόβουν την πόλη σε κομμάτια σα βασιλόπιτα χωρίς φλουρί. Ο καιρός ήταν αίθριος και οι πάγκοι πλούσιοι όπως πάντα. Εγώ από την άλλη είχα δέκα ευρώ στην τσέπη που μου φτάσανε ίσα ίσα να πάρω κάποια φρούτα και λαχανικά. Για ψάρια ούτε λόγος! Άσε που δεν τα μπορώ. Πάω να τα μαγειρέψω και αυτά με κοιτάνε επικριτικά με τα νεκρά μάτια τους σαν την εικόνα του Χριστού σε σχολική αίθουσα.
 

Μη με παρεξηγήσετε. Είμαι κατά του Χριστού, όχι κατά του σχολείου ή των ψαριών. Κάθε Σάββατο μάλιστα διδάσκω σε ένα δημοτικό σχολείο ζωγραφική σε παιδάκια που τα παρκάρουν οι γονείς τους και πάνε για καφέ. Τα αγαπώ πολύ τα παιδάκια. Και γαμώ τα παιδιά είναι! Μου λένε καλημέρα με την καρδιά τους και δεν με κρίνουν τις μέρες που εμφανίζομαι για μάθημα μετά από ξενύχτι. Φυσικά όταν ήμουν μαθητής δεν είχα την ίδια άποψη. Μάγκα μου, είναι ζόρικο να είσαι χοντρός, άμπαλος και καινούριος στην τάξη. Καταλήγεις καλλιτέχνης γι'αυτό προσέξτε τα παιδιά σας. Ή ακόμη καλύτερα μην κάνετε παιδιά. Το πολύ πολύ να θυμώσει ο Θεός μαζί σας αλλά ο πλανήτης και οι επόμενες γενιές, τα παιδάκια που διδάσκω, θα σας ευγνωμονούν. Αν αγχώνεστε να μη χαθεί το χριστεπωνυμο έθνος μας απλά διδάξετε τους μετανάστες της γειτονιάς σας Ελληνικά και καλαματιανό και γίναμε. Αν αγχώνεστε για το Θεό να είστε σίγουροι ότι ήταν ανέκαθεν θυμωμένος μαζί σας. Τρανή απόδειξη είναι ότι σας έλαχε να γεννηθείτε στην όμορφη Ελλάδα μας. Αν θέλετε κι άλλες αποδείξεις σκεφτείτε ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών άρα ήταν μάρτυρας σε όλα τα θλιβερά κονσέρτα για ένα όργανο που δώσατε κάτω από τα σκεπάσματα από τα εφηβικά σας χρόνια μέχρι σήμερα.
 

Ο Θεός σαν σωστός άντρας μισεί όλα τα γεννητικά όργανα έκτος από το δικό του. Σκεφτείτε ότι έφτιαξε τους αγγέλους χωρίς φύλλο, σαν τον Τζον Τζον και τη Μπίμπι Μπο που όταν, ωθούμενος από παιδική περιέργεια, τους έβγαζες το ρούχα συναντούσες μόνο πλαστικό και απογοήτευση. Σκεφτείτε ότι ο Τριαδικός Θεός είναι ο Πατέρας - άντρας - , ο Υιός - επίσης άντρας - και το Άγιο Πνεύμα - δηλαδή το πουλί τους -. Σκεφτείτε ότι ο Θεός ήθελε τη γυναίκα του παρθένα και δη ανήλικη. Σαν σωστός άντρας είναι αποκομμένος από τα συναισθήματα του οπότε έστειλε τον ευνούχο φίλο του, τον Άγγελο, να κάνει το προξενιό. Του είπε να της δώσει κι ένα λουλούδι γιατί ήξερε ότι κάτι τέτοια γλυκανάλατα γουστάρουν οι γκόμενες. Μετά αυτή του έκανε ένα παιδί, αγόρι φυσικά, που ήταν μικρογραφία του εαυτού του. Και ενώ δε συνέβαλε καθόλου στο να τον μεγαλώσει τον γέμισε τόσες ενοχές για τους ανθρώπους που ο ίδιος είχε φτιάξει, άρα ενοχές για τα δικά του λάθη, που εν τέλει γιος του πέθανε. Έλα μουνί στον τόπο σου, με το Θεό θα ασχολούμαστε;
 
Το μουνι, έμαθα στο σχολείο, λέγεται στα Αλβανικά "πίδι" και το θυμάμαι κάθε φορά που, όπως σήμερα, μαγειρεύω κουνουπίδι. Γιατί και τα δύο είναι τόσο εύγευστα όσο και παρεξηγημένα. Στη δική μου σύντομη ερμηνεία των Γραφών συνδέονται άρρηκτα καθώς το κουνου-πίδι μοιάζει με εγκέφαλό. Στον εγκέφαλο αποθηκεύεται η γνώση. Η γνώση του καλού και του κακού, η δυνατότητα για διαμόρφωση ηθικής δηλαδή, δωθηκε στους ανθρώπους με τη μορφή καρπού από το Σατανά, καλή του ώρα. Το καρπό τον έφαγε πρώτη η Εύα και κατόπιν τον έδωσε με ανιδιοτελή αγάπη στον Αδάμ, ο οποίος προφανώς έβλεπε αμέριμνος μπάλα όση ώρα η σύντροφος και κλώνος του χαριεντιζοταν με τον εξαποδω κι από τότε ο καλός Θεός, που ήθελε τους ανθρώπους ανόητους για να είναι ευτυχείς, τους έδιωξε από τον Παράδεισο και τους καταδίκασε σε μια ζωή μόχθου και πόνου. Η Εύα, που χειραφετηθηκε πρώτη από όλους τους ανθρώπους, είχε μουνί, το πρώτο της ιστορίας, το οποίο κάθε σωστός άντρας-θεός το γαμαει εκδικητικά, τιμωρητικά και υποτιμητικά μαζί με αυτό της μάνας σου, της γυναίκας σου, της αδελφής σου. Δικαιωματικά και κατά τας γραφάς, παραδοσιακά και σίγουρα πατροπαράδοτα σε αυτό τον κόσμο αν είσαι γυναίκα, γυναικωτος ή ηθικός τη γάμησες. Κι αν δεις χαρά στα σκέλια σου θα πρέπει να ντρέπεσαι γιατί εσύ φταις για το προπατορικό αμάρτημα εκτός κι αν έχεις φορέσει έστω και μια φορά στη ζωή σου χακί σκελεα κάτω από τα ρούχα για να βαρέσεις σκοπέτο.
 

Εγώ λοιπόν δεν θέλω να είμαι ευτυχής γιατί αξιώνω να μην είμαι ανόητος. Επιλέγω να είμαι θλιμμένος, να κρίνω και να αισθάνομαι, να φάω τον καρπό της γνώσης και αν μου κάτσει στο λαιμό θα πιω από τα δάκρυα μου για να μην πνιγώ. Η θλίψη είναι η ήρεμη επιφάνεια της λίμνης πανω στην οποία κοιτάω το είδωλο μου στα μάτια για να νιώσω άνθρωπος. Από κάτω, στο βυθό της λίμνης, βαλτώνουν μεταξύ άλλων τα κόκαλα ενός αδικοχαμένου φίλου, η ζυγαριά που έχω από παιδί κάτω από το κρεβάτι μου, το απολυτήριο του στρατού, ένα διαβατήριο που έληξε και οι τίτλοι των ειδήσεων. Ενώ το είδωλο τρέμει μέσα στα παγωμένα νερά το δικό μου πρόσωπο το ζεσταίνει ένα αεράκι που φυσά μέσα από τα μυρωδάτα, ανέμελα μαλλιά της αγαπημένης μου, μέσα από τις αγκαλιές των ζωντανών ακόμα φίλων, μέσα από την υγρή μύτη ενός σκυλιού στο δρόμο. Η ζωή φαίνεται να είναι αυτό που λαμβάνει χώρα στο μεσοδιάστημα από την ώρα που πρωτοαντίκρησα το είδωλο μέχρι να κουραστω και να βουτήξω το κεφάλι μου στο νερό για να νεκροφιλήσω τα υδάτινα χείλη της εικόνας μου καταστρέφοντας την σε μια τελευταία πράξη αγάπης.

Στο ενδιάμεσο δεν μπορώ να κάνω και πολλά. Μπορώ να συνεχίσω να μαγειρεύω κουνου-πίδι από τη λαϊκή της λεωφόρου Νέας Ιονίας, να βουτάω τη γλώσσα στο μυαλό μου πριν μιλήσω στους φίλους και στο μουνι (της) πριν κοιμηθώ.