Χάλασε ο κόσμος.

Καλησπέρα αγαπημένα φιλαράκια,

Είμαι πολύ χαρούμενος καθώς τις προάλλες, μετά από πολύ καιρό ξαναπήγα στη λαϊκή κι αγόρασα όλα τα υλικά για τη σπεσιαλιτέ μου, το χορτοφαγικό μουσακά. Είναι η δεύτερη φορά στη ζωή μου που μαγειρεύω αυτό το φαγητό αλλά αφού πέτυχε την πρώτη είπα να το πάρω πάνω μου μπας και πάρω λίγο τα πάνω μου. Στο κάτω κάτω αυτό κάνουν όλοι στη δημόσια σφαίρα, στην οποία αδιαμφισβήτητα μου αξίζει να ανήκω. Υπερβάλλουν για τον εαυτό τους. Για παράδειγμα, τώρα με την πανδημία δεν γίναμε Ιταλία γιατί εδώ είναι Βλακάνια και οι διεθνείς πτήσεις περνάνε και δεν ακουμπάνε και κατόπιν εορτής θριαμβολογεί η κυβέρνηση για το πόσο καλά τα κατάφερε ενώ μέσα στην αναμπουμπούλα ξεφυτρώνουν ανεμογεννήτριες και ξεριζώνονται εργασιακά διακαιώματα. Σας λένε κι εσάς ένα μπράβο γιατί επιδείξατε ατομική ευθύνη και με το που ξαναπήρε μπρος η μηχανή για να μην καταλήξουμε κανίβαλοι στα ίδια μας τα διαμερίσματα βγήκατε έξω λες και δεν τρέχει τίποτα. Και δε λέω, μπουχτίσατε δύο μήνες ΣΚΆΙ και τσίλ αλλά ρε πατριώτες στα ΜΜΜ, που είναι αδύνατον να μην συγχρωτιστώ μαζί σας, κάντε ένα κόπο να κρατάτε τους τύπους γιατί σας την έχω κρατημένη. Καθώς φαίνεται ο Έλληνας φοράει τη μάσκα στο πηγούνι, το κράνος στον αγκώνα, τη σημαία για μπέρτα, έχει το σταυρό για προσωπείο, την τουρκοκρατία για άλλοθι και την κλεμμένη Καρυάτιδα για δεκανίκι.

Καταλήγω λοιπόν ότι είμαστε πράγματι ανώτερη φυλή, μας ζηλεύουν και θέλουν να καταστρέψουν το DNA μας. Κι εκεί ακριβώς ακριβώς στοχεύει ο ιός. Πώς αλλιώς να εξηγήσω το ότι οι πάλαι ποτέ αφιονισμένοι με τα εθνικά ιδεώδη κυνηγοί αλλοθρήσκων λαθροεισβολέων τώρα που μπήκε -Τι μπήκε δηλαδή; Λίγο τον ακούμπησε. Σωστά;- ο τουρκικός στρατός στον Έβρο τρέξανε στο πιο βαθύ ερμάριο του σύνθετου στο σαλόνι να ξεθάψουν το απολυτήριο του στρατού,να σιγουρευτούν ότι δεν είναι πράσινο. Ο ιός θα αλλοίωσε το DNA τους, δεν εξηγείται αλλιώς η δειλία τους! Αλλιώς; Θα γαμούσαν γαϊδούρα στον ανήφορο και θα έδερναν την Κανέλλη με τον Πάκη παραστάτη. Δεύτερη απόδειξη για το πόσο μας ζηλεύουν όλοι οι άλλοι είναι το ότι συνωμότησαν οι σοφοί της Σιών για να μπορούν να έρθουν οι τουρίστες στην ωραιότερη χώρα του κώλου χωρίς να τους γίνεται ο παραμικρός έλεγχος και να ξαναχτικιάσουμε κι εμείς κι αυτοί. Συγγνώμη που θα σας στεναχωρήσω αλλά εγώ τρέφω πολύ περισσότερο σεβασμό για τον επισκέπτη σε αυτή τη χώρα παρά για τον πατριώτη που δεν ανέβηκε στον πρώτο καρβουνιάρη ζωσμένος φισεκλίκια να πάει στα σύνορα. Γιατί ο τουρίστας που θα μας έρθει φέτος το καλοκαίρι είναι πραγματικά έτοιμος να πεθάνει για την Ελλάδα! Γνήσιος απόγονος του Λόρδου Βύρωνα που ήρθε πριν διακόσια χρόνια από την Αγγλία και τώρα ατενίζει τα αρχίδια του Βουκεφάλα στη συμβολή των λεωφόρων Αμαλίας και Όλγας.

Καλά θα κάνουν να ανοίξουν τα σύνορα για τον τουρισμό. Από το να πεθάνουμε απ' τη φτώχεια καλύτερα να πεθάνουμε απ' τον κορονοΐο και επί τη ευκαιρία να κάνουμε και το πατροπαράδοτο καμάκι μας σε καμιά Σκανδιναβή. Αυτή είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας σύμφωνα με το σχέδιο Μάρσαλ. Ο τουρισμός ντε! Όχι το καμάκι. Να μας δώσουν λεφτά θέλανε οι Αμερικανοί, δεν θα τους γαμήσετε κι από πάνω. Και πόσο μας βοήθησαν... Ιδρύθηκε ο ΕΟΤ, δοκίμασαν τις βόμβες ναπάλμ στον ελληνικό εμφύλιο, πήγε το ηλεκτρικό ρεύμα σε κάθε άκρη της Ελλάδας και τα ολοκαίνουργια ηλεκτρικά ψυγεία, όταν επί χούντας έσπασε το ελληνικό μονοπώλιο στα αναψυκτικά, ήταν έτοιμα να γεμίσουν με κόκα κόλα. Να την πίνετε εσείς για να χωνέψετε τα καλτσούνια και το κατσικάκι που μπουκώνετε το καλοκαίρι στο χωριό και να μένουν και στη γιαγιά μπουκάλια, για να σας δίνει λάδι και ρακί όταν γυρνάτε στην Αθήνα.

Στην Αθήνα που το φαγητό δεν έρχεται από το μπαξέ της γιαγιάς αναγκάζομαι να πάω στο σούπερ μάρκετ για να μην λιμοκτονήσω. Με το που θα μπω στο κατάστημα πρέπει να κινηθώ γρήγορα στο λαβύρινθο των διαδρόμων και των ραφιών για να συλλέξω όλη την τροφή που χρειάζομαι. Οι υπόλοιποι πελάτες, πιθανότατα μολυσμένοι με κορονοΐο και αδιάφοροι για την τήρηση αποστάσεων, περιφέρονται κι αυτοί στο λαβύρινθο σαν φαντάσματα. Οπότε αν στρίψω σε έναν διάδρομο και δω δυο - τρεις από δαύτους αλλάζω απότομα κατεύθυνση και συνεχίζω να συλλέγω τροφή. Κι αν ξαναδώ άνθρωπο κοντά μου δως του πάλι όπισθεν. Μέχρι που στο τέλος με περικυκλώνουν, αναγκαστικά με ακουμπάνε γιατί δε χωράμε όλοι μαζί σε ένα διάδρομο και πεθαίνω γιατί κόλλησα την αρρώστια. Γαμώ το κέρατο μου να ψωνίσω θέλω, όχι να παίξω πάκμαν! Θέλω να πάρω μακαρόνια και καφέ γιατί μου τέλειωσαν και γυρνάω σπίτι φορτωμένος με σακούλες κι ενοχές για τους ιούς που ανταλλάξαμε.

Ενοχές ένιωσε κι ο Μπακογιάννης γιατί όλως τυχαίως και αυθόρμητα μαζεύτηκε κόσμος στα εγκαίνια της πλατείας Ομονοίας, εκεί που είχε φωνάξει και τα κανάλια να τον καμαρώσουν αλλά μετά βγήκε και είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ένταξη μαλάκια μου, συγγνώμη, δεν το σκέφτηκα και -αν έχεις το Θεό σου!- έληξε το θέμα. Από τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο. Αυτό που αισθάνθηκε τελικά ο Έλλην δήμαρχος γιατί σκέφτηκε ότι με κάτι τέτοιες μαλακίες κατέληξαν να γίνονται μπάχαλα στην Αγία Παρασκευή και μετά κλαίγανε οι ταξιτζήδες στην πλατεία Εξαρχείων που δεν θα έχουνε δουλειά. Μπερδεύτηκαν κι οι μπάτσοι και πήγαν στην πλατεία Αγίου Γεωργίου, που την κοσμεί το ίδιο άγαλμα με αυτό των Εξαρχείων και έδειραν εκεί τον κοσμάκη. Και στα Εξάρχεια που παλιά σε βαρούσαν αν τους κοιτούσες στραβά, τώρα βαράνε μύγες. Χάλασε ο κόσμος.

Χαλάνε και το σάλιο τους οι ειδικοί και οι επιστήμονες όταν βγαίνουν στα παράθυρα και στις φυλλάδες συνάδελφοι τους χέρι χέρι με καλλιτέχνες του στερεώματος και επιμένουν πως η μαύρη αρρώστια δεν κολλάει με τη θεία κοινωνία. Κάτι τέτοια με κάνουν να νοσταλγώ τη βουβωνική πανώλη. Γιατί στο μεσαίωνα οι άνθρωποι πίστευαν πως η πανούκλα ήταν σταλμένη από το Θεο για να τους τιμωρήσει για τις αμαρτίες τους και βγαίναν στους δρόμους όμορφα κι ωραία και σκίζανε τις πλάτες τους με τα φραγγέλια. Αυτούς τους χριστιανούς θέλουμε! Να μαστιγώνονται, αφού τους αρέσει. Όχι να μας μαστιγώνουν με μαλακίες από τα κανάλια και τις εφημερίδες που μιλάνε. Όπως είπα, χάλασε ο κόσμος αλλά υπάρχει εξήγηση.

Ας χαλάσει ο κόσμος όλος, ας γκρεμιστεί, αλλά ας επικρατήσει η Δικαιοσύνη είπε και στην αγόρευση της η έδρα στη δίκη των βιαστών της Τοπαλούδη. Σε μια αγόρευση που όποιος είχε καρδιά δεν μπορούσε παρά να κλάψει διαβάζοντας την. Σε μια δίκη που επικράτησε Δικαιοσύνη, όση μπορεί να επικρατήσει στο αστικό κράτος, ό,τι κι αν σημαίνει δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη που δεν επικράτησε στη δίκη του Νίκου Γεωργιάδη που απαλλάχθηκε λόγω παραγραφής. Στη δίκη της Χρυσής Αυγής με τους νεοναζί να είναι ελεύθεροι και να ανασυντάσσονται. Στη δίκη των δολοφόνων του Ζακ Κωστόπουλου που τους αποδόθηκαν κατηγορίες για θανατηφόρα σωματική βλάβη και όχι για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο, μια δίκη που ακόμα την περιμένουμε. Στη δίκη του δολοφόνου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου που εξέτισε έντεκα χρόνια της ποινής του αντί για ισόβια. Στη δίκη ακόμα ακόμα του Μπελογιάννη. Χαλάστηκαν κι οι δικηγόροι γιατί είπε η έδρα ότι ψεύδονται και κάπου εκεί γέλασε κι ο κάθε πικραμένος που βαρέθηκε να κοιτάει το (μεσαίο) δάκτυλο και προτιμήσαμε να συνεχίσουμε να κοιτάμε το δάσος.

Μέχρι να πάρουμε τα δάση και τα βουνά λοιπόν εγώ επιστρέφω στο μουσακά μου και ξεκινώ να φτιάχνω τη μπεσαμέλ. Καλύτερα να χτυπάω το αλεύρι με το βούτυρο και το γάλα παρά να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο γιατί όσο και να χτυπιέμαι το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό. Τόσο εγώ όσο και η σάλτσα μου θα πήξουμε. Αυτή στην κατσαρόλα κι εγώ στην ασφυκτική καθημερινότητα της Αθήνας.